.jpg)
Bir ölünün arkasından ne kadar yas tutulur? Toprağın derinliklerinde karanlığa terk edilen bir bedenin sıcaklığı dudaklarımdan silindiği zamana kadar mı? Kimi bekliyordu açık kalan o ela gözler, ne söyleyecekti aralık kalan o dudaklar? Hiç bilemeyeceğim yeni sorularım var elimde şimdi…
Üç gün geçti… Sanki hiç geçmedi zaman, sabaha karşı 5’te donakaldı. Ya da o kadar büyük bir boşlukta sallandı ki zamanın sarkacı ben uyudukça uzadı dakikalar…
Uyuyorum… Günlerdir uyuyorum… Gözlerim eli tespihli ağzı dualı teyzelerin dudaklarına dikili dursa da uyuyorum… Herkes gibi ellerimi gökyüzüne açmış bu sızının dinmesini beklerken içten içe uyuyorum… Ağlamamak için uyuyorum… Ağlamamı istemezdi.
“Bundan ötesi yok!” dedi babam son konuştuğunda, kulaklarımda çınlayan son sözleri: “Çilem, kızım, yol ver!” Gitmeni istemedim, acı çekmeni istemedim, seni üzmek istemedim… Bembeyaz çarşaflar içinde günden güne soluklaşırken sen orada, tam yanında durayım, ateşten kavrulan ellerini avucuma alıp saatlerce sana bakayım istedim. Son nefesini yanımda al istedim. Seni son gören ben olayım istedim hep. İstediğim ve istemediğim her şey oldu…
Şimdi insanlar bana senin nasıl biri olduğunu anlatıyorlar. Oysa ne kadar tanıyorlar seni? Ben ne kadar tanıyabildim seni? Son günlerinde içinden fırlayan o haylaz çocuğu niye bilemedim hiç? “Bebeğim mi oldun sen benim?” dedim sana; metal kaşığın içindeki suyu yudumlarken sen. Nasıl güzel söylüyordun hani alt dudağını büküp ”Eveeet”.
Ben şimdi hem babamı hem bebeğimi mi kaybettim?
cok huzunlendim yazinizi okudugumda agliyorum suan...bende babami kaybetmenin acisini yasiyorum sanki hislerime tercuman olmussunuz...keske biraz daha ileri goruslu olabilsek onlar hastalandiginda...belkide o zamanda acimizdan kafayi bozardik..kimbilir..
YanıtlaSil"başınız sağolsun" duymaktan sıkıldığınız bir cümle belki şu an ama gerçekten tüm kalbimle söylüyorum ki başınız sağolsun.. "keşke"ler asla bitmiyor insan hayatında ama umarım babanızla ilgili çok fazla keşkeleriniz yoktur,sarılabileceğimiz bir tek anılar var çünkü,her gün yemek yediği masadaki boş sandalyeye,televizyon karşısında uyukladığı koltuktaki boşluğa,ayakkabılıktaki boşalan yerine alışıyor insan,alışmasak yaşayamayız ki,ama anılar silinmiyor asla..
YanıtlaSilkeskelerim ileriye yonelik yasamadiklarimda..hersey eksik ve yarim kaldi hayatimda babamdan sonra...
YanıtlaSilevet anilar hic silinmiyor...inanirmisiniz babami alti sene once kaybettigimde keske uzerinden bir dort bes yil gecse belki acim hafifler demistim hep birilerine bahserdeken daha rahat soylerim demistim ama olmuyormus hala daha dun gibi hersey ve ben birine bahsederken hala daha o kocaman yumruk bogazimda...