21 Aralık 2009 Pazartesi
aylardan martmış,günlerden perşembe...
Düşlerimde ucu bucağı gözükmeyen bir denizin üzerinde yüzükoyun uzanıyorum. Ağzım ve burnum suyun içinde, kulaklarımsa dışında. Sakince nefes almaya çabalıyorum, alıyorum da. Bir yandan da kapı zilini duymaya çalışıyorum. Birini bekliyormuşum. Beni kurtarması için değil, sadece oturup konuşmak için...
Bu rüyayı her gördüğümde soluk soluğa uyanıyorum. Kan ter içinde kalışımı biri görse gerçekten sudan çıktığımı sanır. Yanılıyorum tabii ki. Yanımda bu halimi görecek kimse yok.
demek budur yalnızlık dedikleri...
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
yalnızlık uzaklıktır birazda..
YanıtlaSiluzaklıktır doğru.. ve en kötü yalnızlık insanın kendine uzaklaşması galiba
YanıtlaSil