kendime yalan söylemeye başladım yine. en başa döndük sanırım. huzursuzluğun hat safhaya vardığı ve gözlerimin artık içimdeki karanlığa dayanamayıp başkalarının iç çekişlerine dadandığı günlerdeki gibi huzursuz ve "kara"yım.
oysa küçük bir kız çocuğuydum ben eskiden, ne zaman büyüdüm ve katılaştım?
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
"oysa küçük bir kız çocuğuydum ben eskiden, ne zaman büyüdüm ve katılaştım?"
YanıtlaSilEski zamnlardan ne çabuk kopuyoruz, değil mi? Ve yeni zamanlara nasıl da alışkın değiliz. Camus'nün "Yabancı"sı geliyor aklıma. Öyle bir yabancılaşmaya mı gideceğiz diye çok korkuyorum.
Kalemine bereket güzelim.
hayat öyle yoruyor ki bazen ana rahmine hatta daha öncesine dönmek istiyor insan,hiç varolmamak nasıl bir his olurdu? bilinmez. düşündükçe,sordukça,sorguladıkça, doğruyu yanlışı karıştırıp durdukça hem kendime hem çevreme yabancılaşıyorum."bilme"nin bedeli ağır be Salihcim...
YanıtlaSil